Przeciwciała przeciwjądrowe (ANA3)

Test ANA 3 wykorzystuje metodę immunoblotu do identyfikacji przeciwciał przeciw 16 antygenom, zarówno rozpuszczalnym, jak i nierozpuszczalnym. W badaniu analizowane są antygeny takie jak DSF 70, nRNP/Sm, Sm, SS-A, Ro-52, SS-B, Scl-70, PM-Scl, Jo-1, centromer B (CENP B), PCNA, dsDNA, nukleosomy, histony, rybosomalne białko P oraz AMA-M2. Wyniki testu przedstawiane są w formie jakościowej: +, – lub +/- dla każdego z antygenów. Test ten jest szczególnie przydatny w potwierdzaniu wyników uzyskiwanych w teście ANA 2 oraz w rozwiązywaniu niezgodności między wynikami uzyskanymi różnymi metodami, takimi jak IIF i DID w różnych laboratoriach.

Autoprzeciwciała przeciwjądrowe oraz przeciwcytoplazmatyczne, znane również jako ANA (ang. antinuclear antibodies), to przeciwciała skierowane przeciwko własnym, stałym lub rozpuszczalnym antygenom wewnątrzkomórkowym. Ich obecność we krwi często świadczy o obecności różnych chorób zapalnych tkanki łącznej o podłożu autoimmunologicznym (CTD, ang. connective tissue diseases). Oznaczanie panelu tych przeciwciał ma kluczowe znaczenie w różnicowej diagnostyce chorób autoimmunizacyjnych tkanki łącznej oraz w monitorowaniu aktywności procesów chorobowych.

Badanie ANA 3 jest stosowane w diagnostyce schorzeń takich jak toczeń trzewny układowy (SLE), zespół Sjogrena, mieszana choroba tkanki łącznej (zespół Sharpa, MCTD), sklerodermia (twardzina układowa), zapalenie wielomięśniowe (PM) i skórno-mięśniowe (DM), a także w przypadkach zespołu nakładania oraz zespołu CREST/sklerodermia.