Przeciwciała przeciwko receptorom TSH (TRAb)

Pomiar stężenia autoprzeciwciał stymulujących tarczycę, które działają przeciwko receptorom dla hormonu tyreotropowego (TSH) (TRAb), jest istotnym narzędziem w diagnostyce choroby Gravesa-Basedowa (ChGB). Obecność tych przeciwciał występuje w 90-100% przypadków ChGB i jest pomocna w różnicowaniu nadczynności tarczycy (wyróżniając ChGB od tyreotoksykozy ciążowej). Test ten może również wspierać identyfikację ChGB u pacjentów z prawidłowymi wskaźnikami funkcji tarczycy, lecz z objawami pozatarczycowymi, takimi jak oftalmopatia czy akropachia. Dodatkowo, pomiar poziomu TRAb ma znaczenie w przewidywaniu przebiegu ChGB, w planowaniu leczenia oraz ocenie reakcji na terapię i ryzyka nawrotu choroby.

Osoby z ChGB, u których stwierdzono podwyższony poziom TRAb, są bardziej narażone na wznowienie schorzenia. U ciężarnych, które mają zdiagnozowaną ChGB lub inne choroby autoimmunologiczne tarczycy, w tym tych, które są leczone L-tyroksyną lub jodem radioaktywnym, badanie przeprowadza się na początku i na końcu ciąży. Jego celem jest ocena potencjalnych zagrożeń dla funkcji tarczycy płodu i noworodka. W przypadku kobiet w ciąży z ChGB, zwiększenie stężenia TRAb w trzecim trymestrze sugeruje ryzyko nadczynności tarczycy u dziecka.

Działanie autoprzeciwciał wiążących się z receptorem TSH (TR) na komórkach tarczycy może mieć zarówno efekt stymulujący, jak i blokujący, w zależności od ich specyfiki. W trakcie choroby, efekt ten często zmienia się z blokady na stymulację. Stymulacja lub blokowanie receptora w konsekwencji prowadzi do nadczynności lub niedoczynności tarczycy. W związku z biologicznymi konsekwencjami oddziaływania TRAb na receptor tarczycy, wyróżnia się immunoglobuliny stymulujące (TSI), które potrafią pobudzać produkcję hormonów tarczycy, a także immunoglobuliny blokujące (TBII), które hamują związanie TSH z receptorem, co w rezultacie prowadzi do niedoczynności tarczycy.