Anty-TG

Przeciwciała anty-Tg są specyficznymi przeciwciałami skierowanymi przeciwko tyreglobulinie (Tg), która jest jednym z trzech kluczowych antygenów w chorobach autoimmunologicznych tarczycy. Tg jest wydobywana przez tarczycę i stanowi istotny składnik pęcherzyków tarczycowych, z których powstają główne hormony tarczycy: trijodotyronina (T3) oraz tyroksyna (T4).

W niskich stężeniach przeciwciała anty-Tg występują u około 10% zdrowych osób. Ich wykrycie jest częstsze u pacjentów z innymi chorobami autoimmunologicznymi, takimi jak cukrzyca typu I czy niedokrwistość złośliwa, a także u osób w wieku 60-80 lat oraz tych, które przeszły zabiegi chirurgiczne na tarczycy lub jodoterapię radioaktywnym jodem. Oznaczanie anty-Tg jest zalecanym testem pomocniczym w badaniach Tg, ponieważ obecność tych przeciwciał może zakłócać wyniki.

W przypadku chorób autoimmunologicznych tarczycy, oznaczanie anty-Tg jest istotne głównie w obszarach z niedoborem jodu, szczególnie u pacjentów z wolem guzkowym. W regionach, gdzie jodu nie brakuje, zaleca się oznaczanie przeciwciał anty-TPO, ponieważ osoby z dodatnim wynikiem anty-Tg, ale ujemnym anty-TPO, rzadko mają problemy z funkcjonowaniem tarczycy.

Pomiar stężenia anty-Tg jest również ważny w diagnostyce zróżnicowanego raka tarczycy (DTC), zarówno w wykrywaniu, jak i monitorowaniu leczenia oraz wykrywaniu wznowy. Wzrost poziomu anty-Tg po operacji lub ablacji może być sygnałem nowotworowym, zwłaszcza gdy przeciwciała te utrudniają dokładne oznaczenie Tg. U pacjentów całkowicie wyleczonych poziom anty-Tg zazwyczaj spada do wartości niewykrywalnych w ciągu 1 do 4 lat, natomiast w przypadku częściowego wyleczenia, przeciwciała pozostają w stężeniach wykrywalnych, a ich wzrost może sygnalizować wznowę choroby.

Nieleczone choroby tarczycy, prowadzące do destabilizacji poziomu TSH we krwi, mogą mieć związek z niepowodzeniami rozrodu. Wykazano między innymi, że u kobiet z nieleczoną chorobą Hashimoto częściej dochodzi do poronień.