Białko całkowite

Pomiar stężenia białka całkowitego w surowicy krwi jest istotnym badaniem diagnostycznym. Poziom białka całkowitego w organizmie zależy od działających procesów syntezy białek (anabolizmu) oraz ich rozkładu (katabolizmu), które obejmują dwie główne frakcje białkowe: albuminy i globuliny. Hiperproteinemię, definiowaną jako zwiększenie stężenia białka całkowitego w osoczu powyżej 80 g/l, często obserwuje się w przypadkach hipergammaglobulinemii lub odwodnienia.

Najczęściej występującą przyczyną hipoproteinemii, czyli obniżonego poziomu białek w osoczu, jest spadek stężenia albumin, sporadycznie – immunoglobulin. Przyczyny tego stanu mogą obejmować niedobory białka w diecie, przewlekłe głodzenie, nasilenie procesów katabolicznych, uszkodzenie wątroby (co prowadzi do zmniejszonej syntezy białek), choroby nerek (związane z nadmierną utratą białek z moczem), a także schorzenia nowotworowe.

Aby zidentyfikować frakcje białek, które są odpowiedzialne za stany hipoproteinemii lub hiperproteinemii, wykonuje się tzw. proteinogram, czyli elektroforetyczny rozdział białek krwi. Zmiany w proporcjach frakcji białek w surowicy (dysproteinemie) mogą wystąpić nawet przy prawidłowym stężeniu białka całkowitego.

Pomiar stężenia białka w osoczu jest wskazany w przypadkach takich jak przewlekłe choroby wątroby, zespół nerczycowy, różnego rodzaju choroby nerek, zapalenia jelit, stany niedożywienia, obrzęki, a także w diagnostyce szpiczaka mnogiego, makroglobulinemii oraz zaburzeń odporności i stanów katabolicznych towarzyszących ciężkim chorobom.