Fosfor nieorganiczny

Fosfor nieorganiczny jest kluczowym wskaźnikiem w diagnostyce schorzeń kości, przytarczyc i tarczycy, a także w monitorowaniu pacjentów na dializoterapii oraz żywionych pozajelitowo. Oznaczenie stężenia fosforu nieorganicznego jest zalecane w przypadku takich stanów jak: choroby kości, przewlekła niewydolność nerek, kamica nerkowa, stany po operacji tarczycy, choroby przytarczyc, podejrzenie niedoboru witaminy D oraz objawy osłabienia mięśni i bólów kości.

Fosfor jest niezbędny do produkcji energii, wzrostu kości oraz prawidłowego funkcjonowania mięśni i układu nerwowego. Jego metabolizm, podobnie jak wapnia, regulują parathormon i witamina D3. Hiperfosfatemia może być spowodowana zmniejszoną filtracją kłębuszkową, zwiększonym wchłanianiem fosforanów lub ich nadmiarem w diecie. Z kolei hipofosfatemia może wynikać z nadczynności przytarczyc, zaburzeń wchłaniania, długotrwałego stosowania środków alkalizujących lub kwasicy ketonowej. W diagnostyce hipofosfatemii istotne jest analizowanie równowagi kwasowo-zasadowej, stężenia wapnia oraz magnezu, natomiast w przypadku hiperfosfatemii należy rozważyć niewydolność nerek jako potencjalną przyczynę.