Przeciwciała przeciwko kardiolipinie

Oznaczanie poziomu przeciwciał przeciw kardiolipinie (aCA) w klasach IgM i IgG ma istotne znaczenie w diagnozowaniu zespołu antyfosfolipidowego (APS). Ta układowa choroba tkanki łącznej definiowana jest przez specyficzne kryteria laboratoryjne, w tym obecność przeciwciał antyfosfolipidowych (aPL), takich jak antykardiolipinowe (aCA), a także antykoagulantu toczniowego (LA, lupus anticoagulant) oraz przeciwciał przeciw beta 2-glikoproteinie I (a beta2GPI). Kryteria kliniczne obejmują zakrzepicę naczyniową (w żyłach i tętnicach, bez zapalnych zmian w ścianach naczyń) oraz powikłania położnicze, takie jak obumarcie płodu po 10. tygodniu ciąży, przedwczesny poród czy powtarzające się poronienia przed 10. tygodniem. Aby zdiagnozować zespół antyfosfolipidowy, konieczne jest spełnienie przynajmniej jednego kryterium klinicznego oraz jednego laboratoryjnego.

Zespół ten może występować jako jednostka chorobowa (APS pierwotny) lub w towarzystwie innych chorób tkanki łącznej, najbardziej typowo z toczniem układowym (APS wtórny). Przeciwciała (aCA) wiążące fosfolipid kardiolipinę są rodzajem przeciwciał antyfosfolipidowych (aPL), co oznacza, że są to autoprzeciwciała, które reagują z białkami związanymi z fosfolipidami oraz z ujemnie naładowanymi fosfolipidami.

Wynik pomiaru przeciwciał antykardiolipinowych w klasie IgG i IgM wskazuje na APS, jeśli jest dodatni (40,0-79,9) lub wysoce dodatni (80 i więcej) w jednostkach GPL (dla IgG) lub MPL (dla IgM), przy czym badanie powinno być powtórzone co najmniej dwa razy w odstępie minimum 12 tygodni z zastosowaniem standaryzowanej metody ELISA. Jednostka GPL odnosi się do jednego mikrograma przeciwciał IgG, natomiast jednostka MPL oznacza jeden mikrogram przeciwciał IgM. Badania wskazują, że przeciwciała w klasie IgG mają silniejszą korelację z zakrzepicą oraz poronieniami w porównaniu do przeciwciał w klasie IgM.