Tyreoglobulina

Tyreoglobulina (Tg)  jest produkowana przez komórki gruczołowe tarczycy jako prekursor tyroksyny i innych jodotyronin (T3, T4, rT3). Metody stosowane do wykrywania Tg są na tyle czułe, że pozwalają na oznaczenie jej w surowicy u większości zdrowych osób. Stężenie Tg zależy od trzech głównych czynników: (i) masy tkanki tarczycy, (ii) stopnia uszkodzenia tkanki, (iii) poziomu stymulacji receptora TSH.

Głównym zastosowaniem klinicznym tego badania jest ocena skuteczności leczenia chirurgicznego zróżnicowanego raka tarczycy (DTC). U pacjentów z nowotworami wydzielającymi Tg, co stanowi dwie trzecie wszystkich przypadków DTC, stężenie Tg po operacji spada średnio o połowę w ciągu 2-4 dni. Zmiany poziomu Tg w pierwszych 6-8 tygodniach po zabiegu mogą wskazywać na stopień doszczętności operacji. U pacjentów przyjmujących syntetyczne hormony tarczycy, stężenie Tg jest proporcjonalne do masy pozostałej tkanki gruczołowej i ewentualnej tkanki nowotworowej. Czułość diagnostyczna pomiaru Tg wzrasta przy wyższym poziomie przedoperacyjnym i mniejszym rozmiarze guza.

Warto zaznaczyć, że oznaczenie poziomu Tg przed operacją powinno być przeprowadzone co najmniej dwa tygodnie po punkcji cienkoigłowej. Po operacji stymulacja TSH pozwala na wykrycie nawet niewielkiej ilości przetrwałych komórek wydzielających Tg. Wyniki badań Tg są wiarygodne tylko wtedy, gdy wcześniej wykluczono obecność przeciwciał anty-Tg, które mogą zafałszować wyniki. Fałszywie ujemne wyniki w seryjnych oznaczeniach Tg mogą prowadzić do przeoczenia nawrotu DTC.

Oprócz diagnostyki onkologicznej, oznaczenie stężenia Tg ma zastosowanie w ocenie chorób nienowotworowych, takich jak: tyreotoksykoza wywołana preparatami tarczycy, ustalenie etiologii wrodzonej niedoczynności tarczycy u niemowląt oraz ocena aktywności zapalenia tarczycy, w tym podostrego zapalenia indukowanego amiodaronem.