Badanie poziomu wapnia we krwi jest istotnym narzędziem diagnostycznym w ocenie stanu zdrowia, zwłaszcza w kontekście chorób układu kostnego oraz zaburzeń funkcji nerek, serca i układu pokarmowego. Zarówno hiperkalcemia (nadmiar wapnia), jak i hipokalcemia (niedobór wapnia) mogą prowadzić do poważnych komplikacji i stanowić zagrożenie życia.
Hiperkalcemia najczęściej występuje w wyniku chorób nowotworowych, nadczynności przytarczyc, nadmiernego spożycia witaminy D, problemów nerkowych, unieruchomienia lub dużego spożycia wapnia w połączeniu z dwuwęglanami (syndrom mleczno-alkaliczny). Z kolei hipokalcemia może być spowodowana niedoczynnością przytarczyc, niedoborem magnezu, niewystarczającym poziomem witaminy D oraz schorzeniami nerek.
Wapń odgrywa kluczową rolę w wielu procesach w organizmie, takich jak krzepnięcie krwi oraz przewodnictwo nerwowo-mięśniowe. Utrzymanie homeostazy wapnia zależy głównie od działania parathormonu (PTH) oraz witaminy D. W surowicy wapń występuje w formie związanej z albuminą (około 50%) oraz w postaci wolnej, która jest biologicznie aktywna. Ponieważ stężenie wapnia może być zależne od poziomu białek, ważne jest, aby wyniki badań były odpowiednio korygowane, aby uzyskać prawidłowy obraz stanu zdrowia pacjenta.
Krew należy pobierać na czczo w godzinach od 7:00 do 10:00. Ważne jest, aby ostatni posiłek dnia poprzedzającego badanie był zjedzony nie później niż o 18:00.
