CRP, ilościowo

Białko C-reaktywne (CRP) stanowi istotny wskaźnik różnych ostrych stanów zapalnych. Jako jedno z tzw. białek ostrej fazy, jego poziom we krwi wzrasta w reakcji na infekcje, zwłaszcza bakteryjne, oraz w obliczu stanów zapalnych niezwiązanych z infekcją, takich jak arterioskleroza, uszkodzenia mięśnia sercowego, choroby reumatyczne oraz urazy, w tym poważne oparzenia czy interwencje chirurgiczne. Zauważalny wzrost stężenia CRP występuje w ciągu 4-8 godzin od wystąpienia czynnika wywołującego, co czyni go bardziej istotnym w kontekście stanów ostrych w porównaniu do oznaczenia OB. CRP pełni również funkcję monitorowania efektów terapii w przypadku wymienionych schorzeń.

Pomiar ilościowy CRP znajduje zastosowanie przy ocenie rokowania pacjentów z niektórymi nowotworami oraz w ocenie ryzyka chorób sercowo-naczyniowych w wersji ultraczułej. Białko to jest wytwarzane w wątrobie pod wpływem cytokin prozapalnych, zwłaszcza interleukiny 6 (IL-6). Normalny poziom CRP nie powinien przekraczać 5 mg/L, natomiast wartości powyżej 10 mg/L są uznawane za patologiczne, a w następstwie mogą wzrastać aż do 1000 razy w ciągu 24-48 godzin od wystąpienia bodźca. Z biologicznego punktu widzenia CRP odgrywa kluczową rolę w identyfikacji i eliminacji obcych patogenów oraz szkodliwych substancji uwalnianych z uszkodzonych komórek.

Na wyniki badań CRP mogą wpływać różne czynniki, takie jak obecność czynnika reumatoidalnego czy lipemia. Podwyższone stężenia białka C-reaktywnego mogą występować w przypadku zakażeń bakteryjnych i wirusowych, infestacji pasożytniczych, stanów zapalnych, posocznicy, chorób reumatycznych i autoimmunologicznych, a także w wyniku oparzeń, urazów chirurgicznych, martwicy tkanek, choroby Crohna oraz ostrych zespołów wieńcowych i niektórych nowotworów.