Przeciwciała przeciwjądrowe (ANA2)

Test ANA 2, przeprowadzany z użyciem metody immunofluorescencji pośredniej (IIF), umożliwia szczegółową ocenę autoprzeciwciał przeciwjądrowych oraz przeciwcytoplazmatycznych, rozszerzając diagnostykę w porównaniu do testu ANA 1. Autoprzeciwciała te są specyficzne wobec wewnątrzkomórkowych antygenów, zarówno stałych, jak i rozpuszczalnych. Ich obecność w krwi jest typowa dla wielu chorób zapalnych tkanki łącznej o podłożu autoimmunologicznym, znanych jako CTD (choroby tkanki łącznej).

Analiza przeprowadzona metodą IIF z użyciem komórek HEp-2 pozwala ustalić typ świecenia oraz miano wykrywanych autoprzeciwciał. W przypadku wystąpienia homogennego typu świecenia, diagnostyka jest rozszerzana o badanie na obecność przeciwciał dsDNA z użyciem substratu Critidium luciliae. Natomiast, gdy zaobserwowany zostaje cytoplazmatyczny typ świecenia, dodatkowo wykonuje się test na przeciwciała AMA. Wyniki badania obejmują zarówno typ świecenia, jak i wartość miana przeciwciał.

Surowica z dodatnim wynikiem jest standardowo przechowywana przez miesiąc, co umożliwia dalsze badania w ramach testów ANA 3 do ANA 9. Wskazania do przeprowadzenia testu obejmują rutynową diagnostykę chorób autoimmunologicznych, w tym toczeń trzewny układowy (SLE), zespół Sjogrena, mieszaną chorobę tkanki łącznej (zespół Sharpa, MCTD), twardzinę układową (SCs), zapalenie wielomięśniowe (PM) oraz skórno-mięśniowe (DM), a także zespoły nakładania i CREST/sklerodermię.