Albumina

Pomiar stężenia albuminy, która jest główną frakcją białek osoczowych, odgrywa kluczową rolę w diagnostyce różnych stanów patologicznych. Analiza tego białka jest szczególnie istotna w przypadku zaburzeń dotyczących stężenia białka całkowitego, obrzęków, a także w kontekście chorób zapalnych wątroby, nerek, jelit oraz skóry. Ponadto, niskie stężenie albuminy może wskazywać na stany niedożywienia oraz stany kataboliczne, takie jak sepsa czy nowotwory.

Albumina, będąca głównym białkiem osocza, jest syntetyzowana w wątrobie i stanowi około 60% białek obecnych we krwi. Pełni ona szereg funkcji, które są kluczowe dla prawidłowego funkcjonowania organizmu. Przede wszystkim utrzymuje ciśnienie onkotyczne osocza, co jest niezbędne dla regulacji objętości płynów w organizmie. Dodatkowo, albumina działa jako białko buforujące oraz transportowe, wiążąc hormony, kwasy tłuszczowe, bilirubinę, witaminy oraz leki. Dzięki swoim właściwościom, albumina jest istotnym źródłem aminokwasów, które mogą być wykorzystywane do syntezy białek poza wątrobą.

Obniżenie stężenia albuminy może mieć wiele przyczyn. Z jednej strony może być efektem ograniczenia jej syntezy, co występuje w chorobach wątroby. Z drugiej strony, jej utrata może być spowodowana stanami takimi jak enteropatie, zespoły nerczycowe, a także oparzenia czy krwotoki. Wzrost katabolizmu białek, obserwowany w sytuacjach septycznych lub w wyniku nieodpowiedniej diety, również prowadzi do spadku stężenia albuminy. Warto zauważyć, że zwiększone stężenie tego białka zazwyczaj związane jest z odwodnieniem, co może być wskaźnikiem zaburzenia równowagi płynów w organizmie. Monitorowanie poziomu albuminy jest zatem nie tylko istotne w diagnostyce, ale również w ocenie ogólnego stanu zdrowia pacjenta.