Białko w DZM

Oznaczanie białka w dobowej zbiórce moczu (DZM) jest standardową procedurą, która stosuje się po uzyskaniu niskododatnich wyników testów w przypadkowej porcji moczu. Takie wyniki są zazwyczaj związane z wydalaniem białka w ilości około 150-200 mg na dobę. DZM jest również zalecane u pacjentów z rozpoznaną proteinurią. W badaniach skoncentrowano się głównie na oznaczaniu albuminy, ponieważ ma ona niską czułość w stosunku do innych białek, takich jak wolne lekkie łańcuchy (białko Bence-Jones), hemoglobina czy białka cewkowe.

Przy normie do 150 mg wydalanej albuminy na dobę, wynik badania wskazuje na obecność białka w przypadku wydalania około 300 mg na dobę. Taka ilość białka odpowiada makroalbuminurii lub istotnej klinicznie proteinurii. Istnieją czynniki mogące prowadzić do fałszywie zawyżonych wyników; należą do nich m.in. podanie jodowanego środka kontrastowego w ciągu ostatnich 24 godzin, mocz o wyraźnie zasadowym pH oraz zanieczyszczenie moczu niektórymi środkami dezynfekującymi. Natomiast fałszywie ujemne wyniki dotyczą białek niealbuminowych.

Z punktu widzenia ilości wydalanego białka wyróżnia się trzy kategorie białkomoczu: znikomy (do 500 mg), mierny (od 500 do 3500 mg) oraz znaczny (powyżej 3500 mg). Wczesne wykrywanie proteinurii, w tym albuminurii, stanowi istotny wskaźnik chorób nerek, często poprzedzających wystąpienie objawów klinicznych. Może również być objawem parafizjologicznym, występującym w przypadku białkomoczu ortostatycznego, białkomoczu związanym z gorączką, wysiłkiem fizycznym czy stresem, jak również towarzyszącym chorobom układu moczowo-płciowego, schorzeniom serca czy rabdomiolizie. W przypadku wymienionych sytuacji proteinuria zazwyczaj ma charakter łagodny i klasyfikowana jest jako białkomocz znikomy.

Aby przeprowadzić dobową zbiórkę moczu, należy zgromadzić całość moczu oddawanego w ciągu 24 godzin. Należy pamiętać, aby przechowywać pojemnik w lodówce.