Fibrynogen

Fibrynogen to białko ostrej fazy, które powstaje w wątrobie i przekształca się w fibrynę podczas procesu krzepnięcia krwi. Jego stężenie wzrasta w przebiegu reakcji ostrej fazy, infekcji, chorób nowotworowych oraz w sytuacjach związanych z utratą białka, na przykład w przypadku schorzeń nerek, takich jak zespół nerczycowy, czy w sytuacjach stresowych. Przeciwnie, obniżone stężenie fibrynogenu jest widoczne podczas intensywnego wykrzepiania, jak ma to miejsce w zespole rozsianego wykrzepiania wewnątrznaczyniowego (DIC), w wyniku działania asparaginazy, w zespole hiperfibrynolizy (często związanym z nowotworami) oraz w przypadku wrodzonych niedoborów. Wysokie stężenia fibrynogenu stanowią niezależny czynnik ryzyka dla wystąpienia choroby wieńcowej, zawału serca oraz chorób zakrzepowo-zatorowych. Problemy związane z fibrynogenem mogą być spowodowane zarówno jego ilością, jak i jakością. Brak fibrynogenu z przyczyn genetycznych określa się mianem afibrynogenemii, natomiast hipofibrynogenemia charakteryzuje się obniżonym poziomem funkcjonalnym tego białka, podczas gdy jego stężenie oznaczane jako antygen pozostaje na normanym poziomie. Z kolei dysfibrynogenemia to schorzenie, w którym poziom fibrynogenu funkcjonalnego jest niższy, mimo prawidłowego stężenia antygenowego. Objawy dysfibrynogenemii mogą obejmować zakrzepicę lub zatorowość oraz skłonności do krwawień, podczas gdy hipofibrynogenemia zazwyczaj przebiega bezobjawowo, ewentualnie wywołując drobne krwawienia.