Parvowirus B19 IgG i IgM

Parwowirus B19 (B19V) to jednoniciowy wirus DNA z rodziny Parvoviridae, zakażający wyłącznie ludzi, a zakażenia najczęściej występują w dzieciństwie. Swoiste przeciwciała antywirusowe można wykryć u ponad połowy dorosłych. Okres inkubacji B19V wynosi 4-14 dni, a wirus ma szczególny tropizm do komórek szpiku kostnego odpowiedzialnych za produkcję czerwonych krwinek. B19V powoduje szereg chorób, w tym rumień zakaźny, aplastyczną niedokrwistość, a także zapalenie stawów, zwłaszcza u kobiet. Zakażenie w czasie ciąży może prowadzić do poważnych komplikacji, takich jak poronienia czy ostre niedokrwistości płodu.

Objawy prodromalne rumienia obejmują gorączkę, zmęczenie i bóle mięśniowe. Po tygodniu pojawia się charakterystyczna wysypka na policzkach, a następnie na ciele. Komplikacją może być zapalenie stawów, które występuje 1-6 dni po wysypce. W trakcie wiremii obserwuje się spadek retikulocytów i hemoglobiny.

Zakażenie B19V może nastąpić poprzez transfuzje, zakażenie wertykalne, drogą kropelkową oraz kontakt z zakażoną krwią. W diagnostyce serologicznej oznacza się przeciwciała IgM i IgG. Przeciwciała IgM pojawiają się 10-12 dni po zakażeniu, podczas gdy IgG po 14 dniach. U 90% chorych IgM towarzyszy wysypce. IgM są obecne przez kilka miesięcy, a IgG dożywotnio.

W przypadku kobiet w ciąży, dodatnie IgG przy ujemnym IgM wskazuje na wcześniejsze zakażenie i brak ryzyka, natomiast dodatnie obie klasy przeciwciał sugerują świeże zakażenie i potencjalne zagrożenie dla płodu. Negatywne wyniki obu klas przeciwciał wykluczają kontakt z wirusem. W przypadku podejrzenia zakażenia, badanie należy powtórzyć po 3 tygodniach.