Badania układu krzepnięcia

Badania układu krzepnięcia krwi są niezwykle istotne w diagnostyce i monitorowaniu różnych stanów zdrowotnych. Układ krzepnięcia odpowiada za zapobieganie krwawieniu oraz kontrolowanie procesów związanych z gojeniem ran. Najważniejszymi badaniami układu krzepnięcia są:

1. PT (czas protrombinowy) – jest to badanie oceniające zewnętrzny szlak krzepnięcia. Czas protrombinowy jest mierzony w sekundach, a wyniki często wyrażane są w postaci INR (międzynarodowy wskaźnik znormalizowany). Badanie to jest szczególnie istotne u pacjentów przyjmujących leki przeciwzakrzepowe, takie jak warfaryna.
2. aPTT (czas aktywowanej częściowej tromboplastyny) – ocenia wewnętrzny szlak krzepnięcia krwi. Jest używany do monitorowania pacjentów leczenia heparyną oraz w diagnostyce hemofilii i innych zaburzeń krzepnięcia.
3. TCT (czas trombinowy) – jest to badanie, które mierzy czas potrzebny do przekształcenia fibrynogenu w fibrynę w obecności trombiny. Pomaga w ocenie poziomu fibrynogenu oraz funkcji trombiny.
4. Fibrynogen – to białko, które odgrywa kluczową rolę w procesie krzepnięcia. Oznaczenie poziomu fibrynogenu jest istotne w diagnostyce chorób, które mogą prowadzić do nadmiernego krzepnięcia lub krwawienia.
5. D-dimery – to produkty degradacji fibryny, które są obecne w przypadku zakrzepicy oraz w warunkach, w których dochodzi do nasilonego krzepnięcia. Badanie D-dimerów jest wykorzystywane do diagnostyki zatorowości płucnej oraz zakrzepicy żył głębokich.
6. Badania genetyczne – w niektórych przypadkach, zwłaszcza gdy istnieją podejrzenia o dziedziczne zaburzenia krzepnięcia (np. mutacja czynnika V Leiden, mutacja MTHFR), mogą być zalecane badania genetyczne.

Badania te są często zlecane przez lekarzy w celu oceny ryzyka zakrzepicy lub krwawienia, diagnozowania zaburzeń krzepnięcia oraz monitorowania skuteczności leczenia. W przypadku nieprawidłowych wyników, lekarz może skierować pacjenta na dodatkowe badania lub konsultacje ze specjalistą.